@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 12 วันที่ 12 มี.ค. 56


อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 12 วันที่ 12 มี.ค. 56

ไม่นานหลังจากนั้น ทุกคนอยู่ที่บ้านวิชเวทย์แล้ว อรชาโกรธจัดเขย่าตัวลลิตา อาละวาดโวยใส่ลลิตา
“พี่สิตไปทำอะไรให้ ทำไมพี่ลิต้าต้องวางยาพี่สิตด้วย”
ลลิตาดิ้นรน
“ปล่อยฉันนะนังอร”
ลลิตาผลักอรชา จนอรชาเซจะล้ม ปรารภรีบประคอง
“เกิดบ้าอะไรขึ้นมา ไหนล่ะหลักฐาน”

อรชา ปรารภและชายธงพูดไม่ออก ลลิตาเหยียดยิ้มพูดเย้ย


“ถ้าไม่มีหลักฐาน ก็อย่ามาปรักปรำกัน”
อรชาเถียง “ไม่มีเหตุผลที่พี่สิตจะกินยาฆ่าตัวตาย”
ลลิตาย้อน “มีสิ สิตเป็นหนี้มหาศาล เลยกินยาฆ่าตัวตายหนีหนี้”
“ไม่จริง พี่สิตใช้หนี้หมดแล้วจากเงินสินสอดที่คุณกร้าวให้นุช”
“อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ได้รู้กัน ไป ไสหัวพวกแกออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว” ลลิตาตะเพิดทุกคน
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านพี่ลิต้า”
“สิตยกบ้านหลังนี้ให้ฉันแล้ว ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ออกไปให้หมด ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจจับพวกแกข้อหาบุกรุก ออกไป”
ลลิตาหันไปสั่งการ์ดซึ่งลลิตาเรียกมาดูแลบ้าน การ์ด 2-3 คนทำท่าจะใช้กำลัง
ชายธงใจร้อนตามเคย ปราดเข้าไปจะสู้กับพวกการ์ด
“ก็ลองดูสิ”
ปรารภรีบห้ามชายธง
“อย่าครับคุณชายธง”
ปรารภประคองอรชา ดึงชายธงออกจากบ้านไป ชายธงเจ็บใจ แต่ต้องไป
ลลิตายิ้มร้าย สะใจที่ไม่มีใครทำอะไรเธอได้

3 คนอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง อรชาร้องไห้ ปรารภปลอบโยน ชายธงสงสาร
“พี่สิตก็ยังไม่ฟื้น ยายนุชก็อยู่ในมือคุณกร้าว ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง แล้วยังเรื่องหนี้ที่พี่ลิต้าพูดถึงอีก อรไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วตอนนี้” อรชาครวญคร่ำ
“ผมก็อยากรู้ว่าคุณกร้าวกับลิต้ากำลังทำอะไรกันแน่”
อรชาหยิบมือถือมาเปิดรูปที่อนุชส่งมา
“ถ้าเรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างวิชเวทย์กับศุภกาญจน์ เราอาจจะรู้ว่าคุณกร้าวทำแบบนี้ทำไม แต่เสียดายที่ตอนนี้ไม่มีใครบอกได้”
ชายธงเปิดภาพในมือถือตัวเอง ขยายภาพดูหน้าแต่ละคน แล้วเห็นหน้าลุงชาติชัดขึ้น ชายธงเพ่งดูหน้าลุงชาติที่เลือนลางแล้วนึกได้
“ผมรู้แล้ว ผู้ชายคนนี้คือลุงชาติ...ป๋าของนุช”
อรชากับปรารภสนใจขึ้นมาทันที สามคนจ้องภาพในมือถือ เป็นภาพชาติสมัยที่ยังหนุ่มแน่น

วันต่อมาอนุชฟุบหน้าหลับอยู่ ทั้งที่มือยังถูกมัด เสียงเจาะประตูเพื่อทำกลอนล็อคนอกห้องดังขึ้น
อนุชรู้สึกตัวตื่นขึ้น เห็นกร้าวเดินเข้ามา
อนุชมองอย่างระแวง “จะทำอะไร อย่าเข้ามานะ”
กร้าวแกะเชือกที่มัดมือออก อนุชดีใจ
“คุณเปลี่ยนใจ ให้ฉันไปหาพี่สิตแล้วใช่มั้ย”
“ผมเปลี่ยนใจ แต่ไม่ใช่ให้คุณไปหาพี่ชายคุณ ต่อไปนี้ถ้าผมไม่อยู่บ้าน คุณต้องอยู่แต่ในห้องนี้”
พูดจบกร้าวก็เดินออกไป อนุชตาม แต่ไม่ทัน กร้าวปิดประตู ล็อคจากด้านนอก อนุชเปิดไม่ได้ ทุบประตู ตะโกนบอกกร้าวด้วยความโมโห
“ฉันไม่ใช่นักโทษ คุณไม่มีสิทธิ์มาขังฉัน ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”

ลูกน้องกร้าวเก็บเครื่องมือลงกล่อง กร้าวกำชับหนักแน่น
"เฝ้าไว้ให้ดี อย่าให้หนีออกไปได้”

อนุชทรุดลงนั่งหน้าประตู ครวญคร่ำอย่างน่าเวทนา
“พี่สิต พี่อร...พวกพี่เป็นยังไงบ้าง”
อนุชได้แค่ทอดถอนใจ ห่วงอสิตและอรชา
ในตอนกลางวันของวันเดียวกัน 4 คน นั่งอยู่มุมหนึ่งในสวนของบ้านทานตะวัน ชาติมองรูปสมัยวัยหนุ่มของตัวเองในมือถืออรชา ชายธงถามอย่างร้อนใจ

“ผู้ชายคนนี้คือคุณลุงใช่ไหมครับ”
ชาติถอนใจ พยักหน้ารับแล้วส่งมือถือคืนให้อรชา
“ในอดีตมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ ทำไมคุณกร้าวถึงจงใจทำร้ายทุกคนในวิชเวทย์” ชายธงซัก
ชาติหนักใจ ไม่รู้จะพูดยังไง อรชาพยายามขอร้อง
“ตอนนี้ครอบครัวอรกำลังจะย่อยยับคามือคุณกร้าวแล้ว คุณลุงกรุณาบอกอรเถอะค่ะว่าคุณกร้าวทำแบบนี้ทำไม”
ปรารภช่วยขอร้องอีกแรง “ขอร้องเถอะนะครับคุณลุง”
ชาติมองอรชาอย่างเห็นใจ ตัดสินใจเล่า
“เรื่องมันเกิดขึ้นนานมาแล้ว...” ชาติมองหน้าอร “ตอนนั้นพ่อของกร้าวกับพ่อของหนูเป็นเพื่อนรักกัน แต่ดันมารักผู้หญิงคนเดียวกัน คือชื่น น้องสาวของลุง แม่ของเจ้ากร้าว”

ชาติเริ่มเล่าเรื่องให้สามคนฟัง ทุกอย่างยังแจ่มชัดในความจำของชายชรา
โดยตอนนั้นกาญจน์เดินมาหยุดยืน สีหน้ากลุ้มใจ ประสิทธิ์เดินเข้ามาหาจับบ่ากาญจน์เป็นเชิงปลอบ ขณะที่กาญจน์หันมองไป เห็นว่าเป็นประสิทธิ์ยิ่งรู้สึกผิด
“ฉันไม่เคยรู้มาก่อน ว่าแกก็รักชื่น....ฉัน....ฉันรู้สึกผิดต่อแกจริงๆ”
“ของแบบนี้มันบังคับใจกันไม่ได้...แต่แกอย่าลืมสิ นอกจากแกจะเป็นหุ้นส่วน แกยังเป็นเพื่อนของฉันด้วย เราต้องร่วมกันทำให้รัตนกิจรุ่งโรจน์”
ประสิทธิ์ยื่นมือให้ กาญจน์จับมือประสิทธิ์ ยิ้มให้อย่างขอบคุณ
เสียงชาติเล่าเรื่องในอดีตต่อ
“กาญจน์ไม่รู้เลยว่าภายใต้รอยยิ้มนั้น ประสิทธิ์เก็บความเคียดแค้นไว้ รอวันที่เขาจะเอาคืน”
เล่าถึงตอนนี้ชาติมองเหม่อออกไป สะท้อนใจเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว
“แล้วเขาก็เริ่มแผนแก้แค้น ด้วยการโกงและฮุบกิจการไปคนเดียว กาญจน์ต้องเปลี่ยนจากการเป็นหุ้นส่วน กลายไปเป็นลูกหนี้”
พวกอรชาที่นั่งฟังอยู่ต่างก็เหลือบมองหน้ากัน รู้สึกไม่สบายใจ
ชาติหันมาทางอรชา
“ชื่นพยายามขอร้องพ่อของหนูหลายครั้ง เรื่องหนี้สิน”

เหตุการณ์ในบ้านมโนรมย์ตอนกลางวันเมื่อครั้งอดีตผุดขึ้นในความคิดของชาติ
เวลานั้นชื่นเข้ามาขอร้องประสิทธิ์
“ขอร้องเถอะค่ะประสิทธิ์ คุณก็ได้รัตนกิจไปแล้ว... ปลดหนี้ให้เราเถอะค่ะ”
“เธอคงลำบากมากสินะ”
ชื่นก้มหน้าเศร้า
ประสิทธิ์เข้ามาประคองหน้าชื่น มองสบตา
“เลิกกับมันสิ แล้วมาอยู่กับฉัน”
ชื่นตกใจผละออกมา “อ .. อะไรนะคะ”
“เธอได้ยินแล้วนี่ ฉันจะเลี้ยงดูเธออย่างดี”
“แต่คุณแต่งงานแล้วนะคะ!”
“ก็ช่างประไร เธอเลิกกับมัน ฉันก็เลิกกับเมีย แล้วเราสองคนจะได้มีความสุขด้วยกัน”
ประสิทธิ์เข้ามาลูบเนื้อตัวชื่นอย่างหื่นโหย ชื่นสะบัดออก ตบหน้าประสิทธิ์ทันที
“เลวที่สุด! หักหลังเพื่อนยังไม่พอ ยังทรยศเมียของคุณเอง ฉันทนกัดก้อนเกลือ กับกาญจน์ยังดีกว่าอยู่กับคนอย่างคุณ”
ประสิทธิ์เจ็บทั้งหน้าที่โดนตบ ทั้งเจ็บใจ โมโหเลือดขึ้นหน้า ขึ้นเสียงกับชื่น
“แกมันโง่! อยากลำบากจนตายก็เรื่องของแก ฉันจะรอดูว่าจะหยิ่งไปได้ซักกี่น้ำ!”

ชาติเล่าต่อ
“กาญจน์พยายามสู้ แต่ไม่ว่าจะหันไปหยิบจับอะไรเป็นต้องล้มเหลว...ชื่นสงสารกร้าวซึ่งยังเด็กนัก ยังต้องมีอนาคต...สุดท้าย ชื่นตัดสินใจไปขอร้องพ่อหนูอีกครั้ง แต่ครั้งนั้น...”
เสียงของชาติขาดหายไป เพราะเจ็บปวดกับเหตุการณ์ครานั้นที่ทำให้ชื่น แม่กร้าวโดนประสิทธิ์พ่ออนุชจับไปข่มขืน
เล่าถึงตอนนี้ ชาติได้แต่ถอนใจ อรชา ปรารภ ชายธงต่างสลดด้วยความสะเทือนใจ
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้เอง คุณกร้าวถึงได้แค้นพวกเราสามพี่น้อง” อรชารู้เหตุผลแล้ว
ชายธงนึกเป็นห่วงอนุช “นุชอยู่ในมือนายกร้าวแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง”
ชาติได้แต่ถอนใจ เป็นห่วงอนุชเช่นกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เวลาผ่านไป จากกลางวัน ล่วงเข้าตอนกลางคืน ทั้งสองเดินลับๆ ล่อๆ เข้ามาที่หน้าบ้านกร้าว มองเข้าไปยังตัวบ้าน
“นายกร้าวคงยังไม่กลับ... เราบุกเข้าไปพานุชออกมาเลยดีไหมครับ” ชายธงเอ่ยขึ้น
“บุ่มบ่ามเข้าไปอย่างนั้นไม่ได้! นายกร้าวจ้างคนไว้ พวกนั้นมืออาชีพ เราสู้พวกมันไม่ได้หรอก”
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะครับ พี่กับพี่อรก็ทั้งพาตำรวจมาแล้ว ยังพานุชออกมาไม่ได้”
“เราต้องหาทางช่วยนุชออกมาแน่ แต่ทำอะไรต้องรอบคอบ…”
ปรารภพูดไม่ทันขาดคำ เห็นไฟหน้ารถคันหนึ่งส่องเข้ามา
“มีคนมา หลบก่อน!”

ปรารภกับชายธงรีบหาที่ซ่อนตัว
กร้าวมองจากในรถเห็นด้านหลังชายธงแวบๆ ก่อนจะหายไปที่มุมหนึ่ง กร้าวกดรีโมท พอรั้วบ้านเปิด ก็ขับรถเข้าบ้านไป

ประตูรั้วปิดลงอีกครั้ง ชายธงกับปรารภออกมาจากที่ซ่อน
“งั้นวันนี้เราดูลู่ทางกันก่อน แล้วค่อยมาช่วยนุช”
“ดี พี่เห็นด้วย แยกกันเดินดูรอบๆ ว่ามีทางไหนที่จะพานุชออกมาได้”
ชายธงพยักหน้ารับ แยกกับปรารภไปคนละทาง

ขณะที่ชายธงเดินมองรอบๆ รั้ว พอเดินผ่านไป จึงเห็นว่ากร้าวออกมาจากที่ยืนหลบอยู่ในบ้าน
กร้าวมองตามชายธงไปด้วยความสงสัย
“ชายธง”
กร้าวเกิดความคิดอะไรบางอย่าง ยิ้มกับตัวเองแล้วรีบกลับเข้าไปในบ้าน

ครู่ต่อมาชายธงเดินมาที่ด้านข้างตัวบ้าน มองขึ้นไปแล้วชะงัก ยิ้มดีใจ เห็นอนุชเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ที่ระเบียง
“นุช...”
ชายธงอยากจะหาทางเรียกอนุช แต่กลัวกร้าวได้ยิน

อนุชยังคงยืนเหม่อมองท้องฟ้า ทอดถอนใจ รำพึงรำพัน
“คุณพ่อคะ...เราไปทำอะไรให้เขากันแน่ เขาถึงได้จ้องทำลายเราแบบนี้...”
อนุชได้ยินเสียงประตู สะดุ้งหันไปมอง

กร้าวเดินเข้ามาในห้อง อนุชชักสีหน้าไม่พอใจ เมินหน้าหนี กร้าวเข้ามากอดอนุชทางด้านหลัง
อนุชสะดุ้ง ตกใจ
“ทำอะไรน่ะคุณกร้าว ปล่อยนะ”
ชายธงที่มองอยู่นอกรั้วเห็นสองคนกอดกันก็เจ็บใจ
“ไอ้กร้าว”
ฝ่ายกร้าวรู้ว่าชายธงมองอยู่ก็ยิ้มสะใจ อนุชพยายามดิ้นหนี
“ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย”
“กลับมาเหนื่อยๆ ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยไม่ได้รึไง” กร้าวทำทีเป็นอ้อน
“จะบ้าเหรอ ไปไกลๆ เลยนะ”
“มีเมียสวยขนาดนี้ ใครจะยอมไป”
กร้าวช้อนอุ้มพาอนุชเข้าห้อง

ชายธงเห็นประตูระเบียงปิดลง ม่านก็ปิดด้วย เห็นเงากร้าวกอดอนุช โดยดูออกว่าอนุชดิ้นรน
ชายธงทนไม่ไหว จะปีนเข้าไปช่วยอนุช ปรารภเข้ามาเห็นพอดี รีบมาห้ามไว้
“ชายธง หยุด! จะทำอะไร!?”
“ไอ้กร้าวมันทำร้ายนุช”
ชายธงพยายามจะปีนเข้าไปอย่างไม่ฟังเสียง ปรารภดึงรั้งไว้
“ใจเย็นชายธง! เข้าไปตอนนี้เขาได้เรียกตำรวจจับเราข้อหาบุกรุก จะช่วยนุชต้องรอบคอบและอดทนกว่านี้”
ชายธงหยุดชะงัก ได้แต่มองกลับขึ้นไปยังระเบียงอย่างเจ็บใจ

กร้าวปิดม่าน แต่ยังกอดล็อคเอวอนุชไว้ด้วยมืออีกข้าง
“คุณกร้าว ปล่อยฉันนะ ทำอะไรของคุณ”
กร้าวหันกลับมา มือยังโอบเอวอนุชอยู่
“แค่คิดถึง อยากอยู่ใกล้ ไม่ได้หรือไง”
อนุชผลักกร้าวออก
“ฉันรู้ว่ามันไม่จริง ที่คุณทำทั้งหมดเพราะเรื่องในอดีตของพวกคุณพ่อคุณแม่ใช่ไหม!”
กร้าวชะงัก
“มันเกิดอะไรขึ้น พวกเราไปทำอะไรให้คุณ!”
กร้าวขึ้นเสียง “หยุด! เลิกถามได้แล้ว!”
อนุชคาดคั้น “คุณก็บอกมาสิ พวกฉันไปทำอะไรให้ คุณถึงจ้องจองล้างจองผลาญพวกเราอย่างนี้”
“อยากรู้นักใช่ไหม”
กร้าวกระชากนุชไปที่เตียง ทำท่าจะขืนใจ อนุชดิ้นหนี แต่ดิ้นไม่หลุด
“คุณกร้าว คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
กร้าวไม่หยุด ระบายความโกรธลงที่อนุช
อนุชตกใจ หวาดผวา และเริ่มร้องไห้ “คุณกร้าว ปล่อยฉัน....คุณกร้าว...”
อนุชร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว กร้าวชะงัก
แต่แล้วภาพจำตอนชื่นผู้เป็นแม่ที่ร้องขอความเมตตาจากประสิทธิ์ผุดขึ้นมาหลอกหลอน
อนุชร้องไห้ “อย่าทำอย่างนี้ คุณกร้าว ปล่อยฉัน”
กร้าวเจ็บปวด รีบลุกผละออกไป อนุชนอนร้องไห้ แม้จะโล่งใจ แต่ยังหวาดกลัว ไม่เข้าใจว่าเกิดไรขึ้น

กร้าวหนีเข้ามาในห้องน้ำ ยืนอยู่ใต้ฝักบัว ปล่อยให้น้ำราดรดเรือนร่างแกร่งกำยำ เพื่อชำระความแค้นในใจ แต่มันก็ไม่หายไปได้ กร้าวกำหมัด ทุบกำแพงดังปัง

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 12 วันที่ 12 มี.ค. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager