@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 12/2 วันที่ 3 มี.ค. 56


อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 12/2 วันที่ 3 มี.ค. 56

สมนอนอยู่ที่กุฏิหลวงตามั่น สมขยับตัวด้วยความเจ็บปวด ภายนอกกุฏิเด็กวัดสองคนกำลังถูเรือน
เด็กวัดคนหนึ่งบอก
“เฮ้ย..ไอ้แก้ว ข้าได้ข่าวว่าที่เรือนขุนพิทักษ์ประกาศจับพี่สมอยู่ ถ้าเราไปบอกว่าพี่สมอยู่ที่นี่ ข้าว่าเราต้องได้รางวัลแน่ๆ”
“เอ็งจะบ้าหรือไง ทำแบบนั้นโดนหลวงตาเฆี่ยนตายคาหวายแน่” เด็กวัดอีกคนบอก

ภายในกุฎิ สมลืมตาฟังสิ่งที่เด็กวัดพูด
“เสียดายว่ะ แทนที่จะเอาอัฐมาแบ่งกัน...เพราะถึงเราไม่ตาย ก็ต้องมีคนตายอยู่ดี ท่านขุนประกาศจะฆ่าทั้งบ้าน”



สมตาวาว รีบลุกพรวดออกมาจากห้อง
“พวกเอ็งว่าไงนะ”
เด็กวัดทั้งสองคนตกใจ
เด็กวัดทั้งสองคนเรียก “พี่สม” ขึ้นพร้อมกัน สมพุ่งเข้าไปคว้าคอเด็กวัดทั้งสอง
“เมื่อกี้พวกเอ็งพูดอะไร ท่านขุนจะทำอะไร”
“ข้าได้ยินมาว่า ถ้าพี่สมไม่ไปมอบตัวท่านขุนจะฆ่าคนทั้งบ้านพี่สมจ๊ะ”
“พ่อ แม่”
สมได้ฟังแค่นั้นก็สะบัดเด็กวัดทิ้ง และตัวเองพุ่งลงจากกุฏิ แต่หลวงตามั่นเข้ามาดักไว้พอดี
“โทสะ ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมา เอาไฟไปสู้กับไฟมีแต่จะลุกโหม”
“แต่ข้าทนดู พ่อ แม่ น้อง ตายไปต่อต่อตาไม่ได้หรอกขอรับหลวงพ่อ”
“อย่าวิ่งไปตกหลุมพรางที่เขาวางไว้”
“ถ้าหลุมพรางนั้นมีพ่อแม่ของข้าเป็นเดิมพัน ข้าก็ยินดีจะกระโดลงไปตายแทน”
สมพูดจบก็วิ่งออกไป หลวงตามั่นได้แต่มองตาม
“ไม่มีใครหนีบ่วงกรรมไปได้จริงๆ”

ในเวลาเย็น รำพึงลงนั่งอย่างร้อนใจในเรือนหมอไสย์
“พวกมันได้หุ่นรานีกำหนัดไปแล้ว ข้าจะทำยังไงดี”
หมอไสย์เหยียดยิ้ม หัวเราะในลำคอ
“เอ็งไม่ต้องห่วงหรอก ข้าทำเองกับมือ ข้าก็ต้องเรียกของข้ากลับมาได้”
“ไม่มีปัญหาแน่นะ”
“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าทางโน้นมีดีแค่ไหน”
“แต่มันได้กริชไปด้วย”
“กริช”
“มันก็แค่กริชประจำตระกูล แต่พอคุณพี่จับกริชแล้วคุณพี่ก็มีอาการเหมือนตอนโดนน้ำมนต์ เหมือนของจะออกจากตัว”
หมอไสย์คิดหนักแล้วบอก
“กริชนั่นอาจเป็นศูนย์รวมของจิตวิญญาณฝ่ายดี ซึ่งอาจจะตัดสายสิญจน์มัจจุราชขาด มนตราอาถรรพ์ในหุ่นก็จะถูกทำลาย”
รำพึงตวัดตามองหมอไสย์อย่างร้อนใจ

ในเวลากลางคืน ประตูห้องคุณหญิงมณีถูกเปิดออก ขุนพิทักษ์ก้าวเข้ามา ใบหน้าของขุนพิทักษ์หมองเศร้าเดินไปที่เตียงของคุณหญิงมณี ขุนพิทักษ์ลงไปนั่ง ไปสัมผัสเตียงแม่
“คุณแม่ ทำไมคุณแม่จากลูกไปเร็วแบบนี้”
ขุนพิทักษ์ค่อยๆลงนอนที่เตียงแม่ เหมือนลูกนกที่ขาดแม่อยู่เดียวดาย ขุนพิทักษ์หลับตานิ่งน้ำตาซึม
ภาพคุณหญิงมณีลอยเข้ามาในหัว คุณหญิงมณียิ้มให้ คุณหญิงมณีเข้ามาลูบหัวที่ขุนพิทักษ์นอนอยู่บนเตียง
“พ่อพิทักษ์ แม่รักลูกนะ”
“คุณแม่ คุณแม่”
ขุนพิทักษ์ร้องไห้เหมือนเด็กๆ

บนกุฏิ หลวงตามั่นนั่งสมาธิกรรมฐาน หุ่นรานีกำหนัดแช่อยู่ในขันน้ำมนต์ ที่ด้านข้างมีพานวางกริชอยู่ใกล้ๆ

ที่เรือนหมอไสย์ หมอไสย์จุดเทียนบนหัวกะโหลกที่อยู่รอบตัว ที่มุมหนึ่งรำพึงหลับตาอยู่ในสายสิญจน์มัจจุราชสีดำ โยงมาจากสี่ทิศ พันรอบมือรำพึง

หลวงตามั่นกราบพระพุทธรูป และทำพิธีเอาสายสิญจน์พันล้อมกริชไว้

หมอไสย์หยดเลือดแมวดำลงบนหัวกะโหลก ในขณะที่รำพึงนั่งบริกรรมคาถาไม่หยุด
“ใจเป็นของกู ตัวเป็นของกู เสพสมกายกู เสน่หาเพียงกู”

หลวงตามั่นสวดมนต์ในบทที่ 7 ของคาถาพาหุงที่มีอำนาจด้านถอนเสน่ห์

“ทุคคาหะ ทุฏฐิภุชะเคนะ สุทัฏฐะหัตถัง พรหมมัง วิสุทธิชุติมิทธิ พะกาภิธานัง ญาณาตะเทนะ วิธินา ชิตะวา มุนินโท ตันเตชะสา ภะวันตุเต ชะยะมังคะลานิ”

ขุนพิทักษ์ที่นอนอยู่ที่เตียงได้ยินเสียงตีกันกันยุ่งจนปวดหัวและลุกขึ้นมาอาเจียน แต่ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงทาสตะโกน
“ไอ้สมมันลอบเข้ามา จับมันไว้”
“ไอ้สม!”
ขุนพิทักษ์ได้ยินชื่อไอ้สมก็รีบพุ่งออกไป

สมถือดาบในมือและถีบทาสจนกระเด็น สมหันไปอีกทางต่อยทาสอีกคนจนล้มคว่ำ สมกระโดดเข้ามาที่ลานโบย ตรงไปหาพ่อ แม่ และน้อง
“พี่สม”
“ไอ้สม ทำไมเอ็งวิ่งมาหาที่ตายแบบนี้” นางเย็นว่า
สมเข้าแกะเชือกที่ตรึงพ่อ แม่อยู่
“พ่อกับแม่รีบหนีไป พานังชุ่มไปด้วย ส่วนทางนี้ ข้าจัดการเอง”
“ไม่....ข้าไม่หนี ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกัน”
ทาสเข้ามาจะจับสมอีก สมทั้งเตะทั้งต่อย นางเย็นกับชุ่มประคองกันอยู่
เสียงขุนพิทักษ์ดังลั่นมา
“จับพวกมันไว้อย่าให้หนีไปได้!”
“หนีไปนังชุ่ม พาพ่อกับแม่ไป เร็ว”
สมผลักไสชุ่ม ขุนพิทักษ์ถือดาบวิ่งเข้ามา ทาส3-4 คนล้อมกลุ่มสมไว้
“ไอ้สมเอ็งฆ่าคุณแม่ แล้วยังกล้าบุกมาหยามข้าถึงที่นี่ เอ็งคิดว่าเอ็งจะรอดออกไปได้เหรอ”
“กระผมไม่ได้ฆ่าคุณหญิง ฟ้าดินเป็นพยาน”
“ฟ้าดินไม่เข้าข้างคนชั่วอย่างเอ็ง … จับมัน!”
สมผลักชุ่ม
“นังชุ่มหนีไป”

พวกทาสเข้าลุย สมสู้สุดชีวิต สมใช้ดาบป้องกันจนจำต้องฆ่าทาสด้วยกัน
“พี่สม!”
นายอยู่กับนางเย็นดึงชุ่มหนี
สมได้เปรียบพวกทาส แต่จังหวะนั้น ขุนพิทักษ์เข้าถีบอกสม แล้วใช้ดาบฟันที่กลางอก ชุ่มหันมามองเห็นพอดี
ชุ่มกับนางเย็นหวีดร้อง
“พี่สม/ ไอ้สม”
นายอยู่เห็นสมโดนฟัน รีบเข้าไปช่วย
ที่เรือนหมอไสย์ หมอไสย์พ่นน้ำออกจากปากไปที่หัวกระโหลก
ในกุฏิหลวงตามั่น หุ่นรูปลอยในขันน้ำมนต์สั่น

ที่ลานโบย นายอยู่เข้าไปช่วยสม ขุนพิทักษ์เงื้อดาบฟันนายอยู่ ชุ่มเห็นพ่อเลือดกระเซ็น
“พ่อ!”
“พี่!”
นางเย็นสะบัดมือชุ่ม
“นังชุ่มหนีไป”

ลุ่มวิญญาณสีดำพุ่งมาที่กุฏิหลวงตามั่น แต่มีม่านแก้วมาบังปะทะไว้

นางเย็นเข้ายื้อขุนพิทักษ์ขวางไว้ไม่ให้มาถึงตัวชุ่ม ขุนพิทักษ์สะบัดนางเย็นแล้วลงดาบไปที่อกของนางเย็น ชุ่มเห็นแทบสติแตก
“แม่!”
ขุนพิทักษ์ที่แววตากร้าวเริ่มพร่าเบลอ เสียงสวดมนต์ และเสียงอาคม ดังก้องในหัว จนขุนพิทักษ์ต้องทรุดลงกุมหัว

หมอไสย์เร่งอาคม รำพึงเร่งคาถา เหงื่อแตกเป็นเม็ด
หลวงตามั่นหยิบกริชขึ้นมา

ชุ่มวิ่งเข้าไปหาแม่ ชุ่มกอดศพแม่แนบอก
“แม่ แม่ต้องไม่ตายนะ แม่ต้องอยู่กับข้า”
ขุนพิทักษ์พยายามทรงตัว และตรงเข้าไปหาชุ่ม
“พวกเอ็งต้องชดใช้ พวกเอ็งต้องตาย!”
“ฆ่าเลย อยากจะฆ่าข้านัก ก็เอาเลย”
ชุ่มมองขุนพิทักษ์อย่างเจ็บปวด
ขุนพิทักษ์ยืนอยู่เหนือหัวชุ่มจะเงื้อดาบฟัน แต่สมพุ่งเอาตัวมารับดาบไว้

หลวงตามั่นใช้กริชจรดไปที่ตัวหุ่น สายสิญจน์มัจจุราชขาดกระเด็น ร่างของหุ่นรานีกำหนัดลุกเป็นไฟ
หมอไสย์ลืมตากระอักเลือดร้องอ๊าก
สายสิญจน์ที่โยงจากสี่ทิศ ขาดเปรี๊ยะ!
รำพึงกรีดเสียงร้องลั่น

ดาบในมือขุนพิทักษ์ตกลงพื้นแล้วทรุดลงที่พื้นก่อนจะหมดสติไป
ชุ่มหันไปหาสม
“พี่สม!”
สมที่เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย สั่ง
“ชุ่มหนีไป...หนีไป”
สมตะเกียกตะกายผลักน้อง ก่อนที่จะหมดลมหายใจ ชุ่มแทบขาดใจที่เห็นสภาพพ่อ แม่ และสม นอนตายเกลื่อน ชุ่มเขย่าตัวสม
“พี่สม พี่สม”

ชุ่มร้องไห้ตัวโยนนั่งกอดศพสมอย่างหมดกำลัง ชุ่มมองขุนพิทักษ์คนที่เธอรักสุดชีวิตที่นอนหมดสติอยู่ข้างหน้าอย่างเจ็บปวด
หมอไสย์กระอักเลือดนอนบนกองเลือดที่มีหนอนดิ้นหยุบหยับ หมอไสย์ตะลึงช็อก พยายามยันกายลุกขึ้นมา
“โว้ย!”
หมอไสย์ปัดของบนหิ้งแตกกระจาย รำพึงตกใจไม่แพ้กัน
“เกิดอะไรขึ้น”
“กริชนั่นทำลายอาคมของข้า!”
“แล้วหุ่นราณีกำหนัดล่ะ”
“ทุกอย่างถูกทำลายหมดแล้ว ผัวเจ้าจะไม่ได้เป็นของเจ้าอีกต่อไป”
รำพึงอึ้งรับความจริงไม่ได้
“ไม่จริง...ไม่จริง !”
รำพึงวิ่งออกไป หมอไสย์กระอักเลือดไม่หยุด

ภายในเรือนคุณหญิงมณี เวลากลางคืน จวงสีหน้าร้อนใจเดินงุ่นง่าน แต่เกาปากยิกๆ อยากเมาท์เรื่องขุนพิทักษ์ฆ่าพ่อแม่สมเต็มทน
รำพึงวิ่งเข้ามา จวงปรี่เข้าไปหา
“ทำไมคุณรำพึงกลับมาช้านักล่ะเจ้าคะ”
“คุณพี่อยู่ไหน”
“อยู่ในห้องเจ้าค่ะ ท่านขุนสลบเหมือนตอนโดนคุณหญิงกรอกน้ำมนต์เลยเจ้าค่ะ”
รำพึงตกใจวิ่งขึ้นเรือนไปเลย จวงไม่ทันเห็นยังพล่ามต่อ จวงนึกได้
“หรือว่าไอ้สมมันทำลายของสำเร็จ”
จวงหันไป รำพึงไม่อยู่แล้ว
“อะ...อ้าว ทูนหัวของบ่าวบอกจวงให้รู้หน่อยเถอะเจ้าค่ะ อกอีจวงจะแตกอยู่แล้ว”
จวงวิ่งตามรำพึงไป

รำพึงเปิดประตูเข้ามาเห็นขุนพิทักษ์นอนหมดสติอยู่บนเตียง รำพึงปราดเข้าไปหาขุนพิทักษ์อย่างเป็นกังวล จวงตามเข้ามา
“ตกลงว่าไอ้สมมันแก้ของสำเร็จใช่ไหมเจ้าคะ”
รำพึงพยักหน้า
“อาคมของหมอไสย์ถูกทำลายแล้ว”
“ห๊า!” จวงร้องแล้วลนลานจากรำพึงออกมาที่หน้าห้อง

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 12/2 วันที่ 3 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager