@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16/4 วันที่ 19 มี.ค. 56


อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16/4 วันที่ 19 มี.ค. 56

“ไม่นะตาอัฐ...ลูกคือลูกของแม่”
อัฐถลกแขนเสื้อขึ้นเห็นรอยแผลเป็น
“รอยแผลเป็นนี้ คือรอยแผลที่แม่ชุ่มปกป้องผมไม่ให้คุณแม่ฆ่าผมใช่มั้ยครับ”
“ตาอัฐ!”
รำพึงช็อกน้ำตาไหลพราก
“คุณแม่ที่ผมรัก คุณแม่ที่ผมบูชา คือคนที่ฆ่าพ่อแม่แท้ๆของผมใช่มั้ยครับ”
“แม่รักลูกนะตาอัฐ!”

รำพึงจะเข้ากอด แต่อัฐจับแขนรำพึงไว้นิ่ง
“ผมจะกอดคนที่ต้องการฆ่าพ่อแม่ผมได้ยังไงครับ”
อัฐวิ่งออกไป รำพึงได้แต่เรียกด้วยความเสียใจ
“ตาอัฐ…ตาอัฐ”

รำพึงสีหน้าร้อนรน ทุกอย่างถาโถมเข้ามาจนเธอหาทางออกไม่เจอ
ในเวลากลางคืน เทิดเดินเข้ามาที่หน้าคุก เห็นพระยาสุรินนั่งหมดสง่าราศีอยู่กับพื้น เทิดพยายามหลอกตัวเองเพราะกลัวจะเสียพ่อไป
“เจ้าคุณพ่อไม่ได้ทำอะไรผิดใช่มั้ย บอกลูกสิ”


พระยาสุรินหันขวับมองหน้าเทิด
“คนอย่างพ่อไม่เคยผิด พระยาสุรินผู้ยิ่งใหญ่ไม่เคยต้องก้มหัวให้กฎบ้าบอพวกนี้”
พระยาสุรินเริ่มโวยวายสติแตก
“ปล่อยข้า ไอ้พวกไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”
พระยาสุรินกระชากเทิดเข้ามาหา หน้าเทิดติดกรงขัง
“ไปบอกพวกมันให้มาปล่อยพ่อเดี๋ยวนี้ ... เดี๋ยวนี้ ปล่อยข้า ข้าไม่ผิด”
พระยาสุรินคลั่งเขย่าลูกกรงแล้วทรุดลงนั่งอย่างหมดหวัง และร้องไห้ออกมาทั้งที่ปากพร่ำว่าตนไม่ผิด
เทิดมองสภาพของพ่อตัวเอง น้ำตารื้น


เสียงเคาะประตูที่กระท่อมเก็บฟืนดังขึ้นในเวลากลางคืน นวลกับทัดสะดุ้ง ทัดรีบคว้าไม้ไว้ป้องกันตัว
ทัดค่อยๆลุกไปเปิดประตูเห็นอัฐยืนซึมอยู่หน้ากระท่อม นวลแปลกใจ
“ตาอัฐ”
ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ อัฐก้มลงกราบเท้านวลกับทัด
“แม่ครับ พ่อครับ ให้อภัยผมด้วยนะครับ”
นวลได้แต่กอดอัฐไว้ ทัดน้ำตาซึม
“ผมมันบาปหนักที่เคยดูถูกให้ร้ายพ่อตัวเอง ผมขอโทษครับพ่อ”
อัฐยกมือไหว้ ทัดลูบหน้าอัฐด้วยความตื้นตันใจ
“พ่อไม่เคยโกรธลูก”
ทัดกอดอัฐอย่างสุดรัก ทัดกอดลูกและเมียของตนไว้
ที่มุมหนึ่ง รำพึงมองเห็นครอบครัวของชุ่มและขุนพิทักษ์อยู่กันพร้อมหน้าก็โกรธจนน้ำตาเอ่อ
“นังชุ่ม เอ็งเกิดมาเพื่อแย่งความรักจากข้า ทั้งคุณพี่ ทั้งตาอัฐ พวกเขาเป็นของข้า เอ็งไม่มีสิทธิ์!”
ภายในห้องพระเรือนคุณพระไว เวลากลางคืน คุณพระไวกราบพระแล้วนึกถึงคำพูดของหลวงตามั่น
“ความลุ่มหลงจะนำเจ้าไปสู่หายนะ”
ความลุ่มหลงในตัวรำพึงพาขุนไวฆ่าทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพระยาเทวราช คุณหญิงมณี และขุนพิทักษ์
หลวงตามั่นเคยบอกว่า

“ไม่มีใครดับไฟในใจของเจ้าได้ นอกจากตัวเจ้าเอง... ไม่มีคำว่าสาย สำหรับการเป็นคนดีหรอกเจ้าไว” คุณพระไวน้ำตาคลอ เมื่อย้อนนึกถึงคำพูดของหลวงตา
“บาปกรรมที่กระผมทำมา มันมากมายจนแทบไม่เหลือทางบุญให้กระผมเดินอีกแล้ว”
ดวงตาของคุณพระไวเต็มไปด้วยแววตาสำนึกผิด คุณพระไวลุกขึ้นหันหลังจะเดินกลับ แต่ต้องชะงักเพราะรำพึงยืนมองหน้าเขาอยู่
“รำพึง!”
“คุณพี่คะ น้องรู้แล้วว่าใครที่รักและห่วงใยน้องที่สุด”
รำพึงโผเข้ากอดคุณพระไว
“น้องผิดเองที่หลงงมงายกับความรักจอมปลอม ทั้งๆที่ตาอัฐมันไม่ใช่สายเลือดของน้อง น้องจะไม่ปกป้องมันอีกต่อไป”
คุณพระไวไม่เชื่อ ค่อยๆผละตัวออกจากรำพึง
“เกิดอะไรขึ้น”
“พวกมันย่ำยีหัวใจของน้อง ทั้งตาอัฐ ทั้งไอ้พิทักษ์ ทั้งนังชุ่ม น้องมีเพียงคุณพี่คนเดียวที่ไม่เคยทำร้ายน้อง”
คุณพระไวสายตาและน้ำเสียงเย็นชา
“น้องต้องการให้พี่ทำอะไร”
รำพึงจับมือคุณพระไวออดอ้อน
“คุณพี่ต้องจัดการพวกมันทั้งครอบครัว อย่าให้มันมีชีวิตรอดมาสร้างความทุกข์ให้กับน้องได้อีก”
คุณพระไวตัดสินใจปลดมือรำพึงออก รำพึงแปลกใจ
“พี่จะไม่ฆ่าใครเพื่อน้องอีกแล้ว”
“คุณพี่!”
“และพี่จะไม่ปล่อยให้น้องสร้างบาปเพื่อเป็นบ่วงรัดตัวรัดใจน้องอีกต่อไป”
คุณพระไวจับแขนรำพึง
“คุณพี่จะทำอะไร!”
คุณพระไวลากรำพึงไป
“ปล่อยน้องนะคุณพี่ ปล่อย”
รำพึงพยายามดิ้น แต่สู้แรงคุณพระไวไม่ได้ สุดท้ายเซถลาตามแรงไป
คุณพระไวใส่กุญแจขา รำพึงดิ้นสุดชีวิต
“คุณพี่เป็นบ้าอะไร ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้นะ”
คุณพระไวไม่ฟัง ปิดประตูดังปัง
“ไอ้ไว ไอ้บ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

รำพึงพุ่งไปที่ประตูแต่ติดโซ่ที่ล่ามขาไว้ รำพึงกรี๊ด!
ที่หน้าห้อง คุณพระไวล็อกกุญแจ
“พี่จะขังน้องไว้แบบนี้ไม่ให้ไปทำชั่วกับใครได้อีก ไม่มีคำว่าสายสำหรับการเป็นคนดีนะรำพึง”
รำพึงไม่ฟัง
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ปล่อยฉัน!”
คุณพระไวจำต้องแข็งใจ เดินจากไป ภายในห้องขัง รำพึงอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง

ภายในกระท่อมเก็บฟืนเวลาเช้า อัฐนอนหลับตาพริ้ม นวลกับทัดมองหน้าลูกชายของตัวเองอย่างมีความสุข นวลค่อยๆใช้มือลูบเบาๆไปที่แก้ม อัฐรู้สึกตัวจากสัมผัสของนวล
“แม่ไม่ได้ตั้งใจทำให้ลูกตื่น!”
อัฐยิ้มให้
“ผมอยากตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าพ่อกับแม่อย่างนี้ทุกวัน”
ทัดยิ้มปลื้มใจ
“ลูกมาแบบนี้ ทางโน้นเขาจะว่ายังไง”
“พ่อกับแม่ชุ่มคือคนที่ให้ชีวิต แต่แม่รำพึงกับพ่อไวมีบุญคุณที่เลี้ยงดูผมมา ผมจะไม่มีวันลืมบุญคุณของท่าน”
นวลชื่นใจ
“ความกตัญญูจะเป็นเกราะป้องกันให้ลูกแคล้วคลาดจากความชั่วทั้งปวง”
ทัดและนวลมองอัฐอย่างภูมิใจ

ภายในคุก พระยาสุรินนั่งอย่างหวาดกลัว เสียงข้าราชการดังขึ้น
“พระยาสุรินมีความผิดโทษฐานฉ้อโกงแผ่นดิน จึงมีคำสั่งให้ยึดทรัพย์ทั้งหมดและถอดบรรดาศักดิ์ให้เป็นเพียงพลเรือนธรรมดา พร้อมทั้งจำคุกอีกเป็นเวลา 20 ปี”
พระยาสุรินส่ายหัว รับความจริงไม่ได้
“ไม่ ต้องไม่เป็นแบบนี้”
ผู้คุมคนที่หนึ่งเดินถือถาดอาหารเข้ามา ผู้คุมคนที่สองหยิบกุญแจเตรียมเปิดประตูห้องขัง จังหวะนั้นพระยาสุรินพุ่งเข้าไปแย่งปืนจากผู้คุม ผู้คุมทั้งสองคนตกใจ
“ท่านจะทำอะไร”

พระยาสุรินถอยไปติดกำแพง
“ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินชีวิตข้า !”
พระยาสุรินยกปืนขึ้น
ผู้คุมตกใจสุดขีด
“อย่า!”
เปรี้ยง! ที่กำแพงเลือดสาดแดงฉาน

อัฐเดินเข้ามาที่เรือนคุณพระไวเห็นคนงานถือถาดอาหารเดินกลับจากเรือนด้านหลัง อัฐแปลกใจจึงเรียกถาม
“นั่นอาหารใคร”
“ของคุณรำพึงขอรับ”
“แล้วทำไมคุณแม่ไปอยู่เรือนด้านหลัง”
“เอ่อ..คือว่า”
คนงานอึกอัก อัฐยิ่งสงสัย
“มีอะไร”
“คุณรำพึงถูกคุณพระสั่งขังขอรับ”

“อะไรนะ”
ภายในห้องขัง รำพึงอยู่ในสภาพนิ่งชา ที่ขาถูกล่ามโซ่ตรวนไว้
“ไม่มีใครรักฉันจริงสักคน พวกแกทุกคนต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำกับฉัน”
เสียงไขกุญแจ
“คุณแม่ครับ!”
รำพึงรีบปรับสีหน้า อัฐเปิดประตูเข้ามา
อัฐตกใจเมื่อเห็นโซ่ที่ล่ามขา
“คุณแม่!”
“ตาอัฐ ตาอัฐช่วยแม่ด้วย”
อัฐสงสาร
“ทำไมคุณพ่อทำแบบนี้”
รำพึงได้ทีก็ทำเป็นร้องไห้โฮ
“คุณพ่อโกรธแม่ที่แม่ทิ้งอัฐไม่ได้ คุณพ่อไม่ยอมให้แม่ไปตามกลับเรือน ตอนนี้แม่สำนึกผิดแล้ว แม่อยากจะขอโทษคุณพี่พิทักษ์กับชุ่ม ในขณะที่คุณพ่อประกาศว่าจะตามล่าเอาชีวิตคุณพี่พิทักษ์ให้ได้ แม่ขัดขวาง..
คุณพ่อก็เลยจับแม่มาขัง อัฐ..เราต้องไปช่วยเขาทั้งสองคนนะ”
รำพึงสีหน้าอ้อนวอน
“ผมต้องทำยังไงครับ”
“ปล่อยแม่สิ แล้วแม่จะปกป้องพวกเขาเอง”
อัฐมองหน้ารำพึงอย่างชั่งใจ

ที่เรือนคุณพระเกิด คุณพระไวกำลังคุยกับคุณพระเกิด

“ถ้าคุณพระจะมาหานายทัด ครั้งนี้ผมคงตอบไม่ได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน”
“ผมมาคราวนี้ไม่ได้คิดจะมาจับใคร แต่อยากจะมาฝากข่าว”
“ฝากข่าว ถึงใครครับ”
“ถึงนายทัด ผมอยากให้เขาพาเมียของเขาไปจากเมืองนี้ซะ ไปเร็วเท่าไหร่ ยิ่งจะปลอดภัยเท่านั้น”
คุณพระเกิดแปลกใจ
“อะไรทำให้ใจคนเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้”
“สติ ทำให้ใจผมเปลี่ยน ผมไม่รู้จะว่าผมหยุดบาปครั้งนี้ได้หรือไม่ ยังไงก็ขอให้เขารีบหนีออกจากบ่วงกรรมนี้ไปให้เร็วที่สุด”
สีหน้าคุณพระไว สำนึกได้แล้วจริงๆ

รำพึงกับอัฐอยู่กลางป่า และกำลังจะเดินไปที่กระท่อมเก็บฟืน
“ตาอัฐ...อีกไกลมั้ย”
“ไปทางโน้นอีกไม่ไกลครับคุณแม่”
รำพึงมองเห็นท่อนไม้อยู่ที่พื้น จึงแกล้งทำสะดุดล้มลง
“โอ้ย!”
อัฐตกใจเข้าไปดูรำพึง
“คุณแม่เป็นอะไรครับ”
ทันใดนั้นรำพึงก็คว้าไม้ฟาดใส่อัฐเต็มๆ กริชตกไปที่พื้น อัฐสลบเหมือด รำพึงหยิบกริชขึ้นมาเดินเข้าไปลูบแก้มอัฐอย่างคนโรคจิต
“รักพ่อ รักแม่แกมากใช่มั้ย ถ้างั้นฉันจะให้พวกแกได้ตายตกไปตามกัน!”

รำพึงมองอัฐด้วยสายตากร้าว ไม่หลงเหลือแววเอ็นดูอีกต่อไป
ที่กระท่อม นวลคอยชะเง้อรออัฐอย่างรู้สึกเป็นกังวล
“ป่านนี้แล้ว ทำไมตาอัฐยังไม่กลับมาอีกนะ”
ทัดลุกขึ้น
“พี่จะออกไปดูลูก”
นวลรีบรั้งไว้
“แต่ท่านยังเจ็บอยู่ ข้าจะไปดูเอง”
“พี่ปล่อยให้เอ็งไปเสี่ยงแบบนั้นไม่ได้”
“เสี่ยงแค่ไหนข้าก็จะทำ เพื่อชีวิตลูกของเรา”
“ถ้างั้นเราจะไปด้วยกัน”
ทัดกับนวลมองหน้ากันอย่างแน่วแน่


ในเวลาต่อมา คุณพระไวเดินขึ้นเรือนมา แต่รอบตัวกลับมีเสียงประตูปิดปัง คุณพระไวหันขวับมองรอบตัว
ทันใดนั้น กระสุนปืนพุ่งเข้าหัวไหล่ซ้ายคุณพระไวเต็มๆ คุณพระไวทรุดลงไปกองกับพื้น โจรคนหนึ่งออกมาจากที่ซ่อน คุณพระไวถัดหนีแล้วถาม
“แกต้องการอะไร”
“ไม่ใช่ข้า...แต่มีคนต้องการได้ชีวิตแก”
“ใคร”
“ข้าไม่รู้ รู้แต่ว่าสวย แถมให้เงินดีซะด้วย อ้อ..แต่โหดใช่ย่อย เพราะหล่อนจับเด็กผู้ชายมากะจะเผาทั้งเป็น”
คุณพระไวนึกได้
“รำพึง!”
โจรจ่อปืนมาที่คุณพระไว และขึ้นไกปืน
“ไม่ต้องห่วง ข้าจะทำให้แกทรมานน้อยที่สุด”
จังหวะนั้น คุณพระไวรวบรวมแรงฮึดแย่งปืนจากโจร เกิดการต่อสู้ขึ้นระหว่างคุณพระไวกับโจร ที่ไหล่คุณพระไวเลือดออก โจรกดแผล คุณพระไวแย่งปืนกับโจร
“รำพึงพาเด็กไปไว้ที่ไหน บอกมา!”
คุณพระไวกับโจรยื้อกันอยู่ ทันใดนั้นเสียงปืนดังลั่น ปัง! ทั้งสองคน เฮือก!!

ประตูกระท่อมประตูเปิดออก คุณพระเกิดเข้ามาในกระท่อม แต่ไม่พบใคร คุณพระเกิดใจคอไม่ดี
“นวล...”

ทัดกับนวลวิ่งมาตามทาง แต่นวลสะดุดล้ม ทัดลงไปประคอง
“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ข้าไม่เป็นอะไร..เรารีบไปดูลูกกันเถอะ”
นวลจะลุกขึ้น แต่มือนวลไปคว้าโดนกริช นวลหยิบกริชขึ้นมา
“ทำไมกริชมาตกอยู่ตรงนี้”
“ตาอัฐ!”
รำพึงเสียงหัวเราะเย็นดุจนางพญาดังก้องทั่วป่า
“บทรักแสนเลี่ยน ที่ข้าเห็นมาตลอดชีวิต”
รำพึงก้าวออกมาพร้อมโจรร่างใหญ่สองคน
“คุณรำพึง!”
“จำข้าได้แล้วเหรอ คุณนวล! ไม่สิ...ข้าต้องเรียกเอ็งว่า นังชุ่ม นังทาสชั้นต่ำ!”
“รำพึง ตาอัฐอยู่ไหน เจ้าทำอะไรลูกพี่”

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16/4 วันที่ 19 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager