@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 18/5 วันที่ 26 มี.ค. 56


อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 18/5 วันที่ 26 มี.ค. 56

ค่ำนั้น กร้าวเดินออกจากบริษัท นักข่าวกลุ่มหนึ่งที่ดักรออยู่กรูกันเข้าไปสัมภาษณ์และถ่ายรูปรัวทั้งแฟลชและคำถาม กร้าวตกใจ ไม่ทันตั้งตัว
“คุณกร้าวคะ มีข่าวว่าคุณร่ำรวยเพราะโกงเงินคนอื่นจนโดนฟ้อง ตอนนี้คดีมีความคืบหน้ายังไงบ้างคะ”
“ข่าวที่ว่าคุณแม่ของคุณมีปัญหาเรื่องชู้สาวจนต้องฆ่าตัวตายล่ะครับ มันยังไงกันแน่ครับ”
กร้าวโกรธ
“หยุดก้าวร้าวแม่ของผม พวกคุณไม่มีสิทธิ์”
“ผมถามตามข้อมูลที่ได้รับมา”

กร้าวตวาด
“หุบปาก”
กร้าวโกรธมาก กระชากเสื้อนักข่าวชายแล้วชกล้มลง พวกนักข่าวต่างฮือฮาถ่ายรูปเขาตอนชกนักข่าวไว้


วันใหม่มีภาพและข่าวกร้าวตอนชกนักข่าวในรายการข่าว ชาติ พร้อมและขำที่นั่งดูทีวีอยู่เห็นข่าวก็ตกใจ พร้อมหน้าตื่น
“ตาเถร นั่นคุณกร้าวนี่คะ”

อรชาและปรารภอ่านข่าวในไอแพด อนุชเข้ามาเห็นพอดี
“ดูอะไรกันอยู่รึคะ”
อรชากับปรารภอึกอัก อนุชสงสัย อรชาเลยยื่นไอแพดให้อ่านข่าว
“นักธุรกิจหนุ่มเลือดร้อน...คุณกร้าว”
อนุชอ่านแล้วตกใจ

อนุช อรชาและอสิต อยู่ในห้องรับแขก มีหนังสือพิมพ์อยู่บนโต๊ะหลายฉบับ อนุชหันมาถามพี่ชาย
“ฝีมือพี่สิตใช่มั้ยคะ”
อสิตไม่ยอมรับ
“นุชกับอรพูดถึงเรื่องอะไร”
“ทั้งเรื่องที่ยื่นฟ้องคุณกร้าว ทั้งให้ข่าวเรื่องอดีตของครอบครัวเขา นอกจากพวกเราแล้ว ไม่มีใครรู้เรื่องนี้”
“ใช่ พี่ทำเอง แล้วจะทำไม”
“หยุดเถอะค่ะพี่สิต ถอนฟ้อง แล้วก็เลิกให้ข่าวซะ”
“ไม่...มันทำร้ายพี่ ทำร้ายน้องพี่ไว้มาก พี่จะเอาคืนให้สาสม พี่จะเล่นมันให้ถึงที่สุด ให้มันอยู่ในสังคมไม่ได้ ไม่มีหน้าไปเจอใครได้อีกเลย คอยดู”
อรชาแย้ง
“คุณกร้าวทำร้ายเราเพราะแค้นที่คุณพ่อไปทำร้ายคุณแม่ของเขา ตอนนี้เราก็ไม่ต่างจากคุณกร้าว ทำร้ายเขาเพราะความแค้น”
อนุชเสริม
“ใช่ค่ะ แก้แค้นกันไปมาอย่างนี้ มีแต่เสียกับเสีย แล้วเมื่อไรความแค้นระหว่างวิชเวทย์กับศุภกาญจน์ถึงจะจบสิ้นลงซะที”
อสิตโวย
“แล้วจะให้ทำยังไง ให้พี่กราบขอบพระคุณมันที่ทำให้เราหมดสิ้นทุกอย่างเหรอ มันทำให้พี่เกือบจะต้องพิการเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิต แทนที่จะบอกให้พี่ถอนฟ้อง พี่ว่านุชควรจะฟ้องมันเพิ่มอีกคดี ข้อหากระทำชำเรา ให้มันติดคุกหัวโตเลย”
อนุชเสียงแข็ง
“ไม่ค่ะ”
“ทำไมล่ะนุช พี่ไม่เข้าใจ หรือนุชกลัวมัน ไม่ต้องกลัวเลย ยังไงมันก็อยู่เหนือกฎหมายไม่ได้”
“นุชไม่ได้กลัวเขาค่ะ”
อสิตหงุดหงิด ไม่เข้าใจ ลืมตัวเขย่าตัวน้องสาวคาดคั้นเหตุผล
“งั้นทำไมไม่ฟ้อง ทำไมล่ะนุช ทำไม”
อนุชร้องไห้เพราะรักกร้าว อรชารีบห้าม
“หยุดนะพี่สิต”
อนุชร้องไห้ หนีออกไป อรชาไม่พอใจ
“ทำอย่างนั้นคนที่เสียชื่อเสียงก็คือนุชนะคะ”
อสิตหงุดหงิด
“ไอ้โน่นก็ไม่ได้ ไอ้นี่ก็ไม่ได้ พี่ไม่เข้าใจเลยว่าอรกับนุชจะปกป้องคนผิดอย่างไอ้กร้าวทำไม”
อสิตเดินหนีออกไปอีกคน อรชาเสียใจที่กลายเป็นแบบนี้

อนุชร้องไห้อยู่ในห้อง อรชาสงสารเข้ามาหา
“นุชร้องไห้เพราะห่วงคุณกร้าวเหรอ”
อนุชอึกอัก
“นุชก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่อร”
“นุชคิดยังไงกับคุณกร้าวกันแน่”
อนุชไม่กล้าพูด
“พี่อรถามทำไมคะ พี่อรก็รู้ว่านุชกับแต่งงานกับเขาเพื่อใช้หนี้เท่านั้น ไม่ได้รักกัน”
“แต่คนเราอยู่บ้านเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวันถึงไม่รักก็น่าจะผูกพันกันบ้าง”
อนุชรู้สึกเสียเชิงที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้กร้าวเชยชมแต่เขากับคิดกับแค่แก้แค้น จึงเลี่ยงตอบไปว่ากร้าวเป็นศัตรู อรชาสงสัย
“แล้วถ้าเขาไม่ใช่ศัตรูล่ะ”

อนุชบ่ายเบี่ยงจะรักคนที่รักคนอื่นไม่เป็นได้ยังไง อรชาเข้าใจไม่ถามน้องสาวต่อ
การประชุมเสร็จสิ้นลง ชายธงจับมือกับพนักงานอื่นๆ พนักงานออกจากห้องไป ชายธงยิ้มดีใจที่การประชุมวันนี้ผ่านพ้นไปด้วยดี เขามองแฟ้มเอกสารตัวปัญหาแล้วสงสัย

“ใครเอามาให้”
ชายธงคิด แล้วนึกถึงคำพูดของอนุช
“ชายธงดูแลนุชทุกอย่าง นุชอยากทำอะไรให้ชายธงบ้างเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี”
ชายธงดีใจ คิดว่าอนุชคอยดูแล
“นุช”

ชายธงมาหาอนุชที่บ้าน เขากุมมือของเธอ
“ขอบใจนุชมากที่ให้คนเอาเอกสารไปให้ผมที่บริษัท นุชช่วยชีวิตผมไว้ทันเวลาพอดี”
อนุชงง
“เอกสารอะไรเหรอ”
“แฟ้มที่ผมลืมไว้บ้านนุชเมื่อวานไง”
อนุชไม่เข้าใจ
“นุชไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายธงลืมไว้”
ชายธงแปลกใจ
“ไม่ใช่นุชแล้วใคร...หรือว่าจะเป็นพี่อร”
“ไม่รู้สิ เอาไว้นุชจะถามพี่อรให้นะ”
ชายธงไม่ได้ติดใจอะไร
“เราหางานให้นุชได้แล้วนะ”
ชายธงเปิดไอแพดให้ดู ข้อมูลตำแหน่งงานที่เขาหาให้ ชายธงกับอนุชยืนสุมหัวกันดูไอแพด ใกล้ชิดกัน กร้าวเข้ามาเห็นอนุชกับชายธงดูใกล้ชิดกันก็ไม่พอใจ เขากระแอม อนุชเห็นกร้าวก็ตกใจ
“คุณกร้าว”
ชายธงไม่พอใจ
“แกมาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้”
ชายธงทำท่าจะไปไล่กร้าว อนุชห้ามไว้
“อย่าชายธง”
“ผมมีเรื่องจะคุยกับนุช”
อนุชใจแข็ง
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
กร้าวจริงจัง
“มีเรื่องหนึ่งที่สำคัญมาก ที่ผมต้องบอกคุณ”
อนุชใจอ่อน คิดว่าเขาจะมาบอกรัก...ชายธงแอบมองกร้าวกับอนุชคุยกัน ฮึดฮัด ห่วงอนุชไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยวกับกร้าวอีก...อนุชทำใจแข็ง
“คุณมีอะไรจะพูดกับฉันเหรอคะ”
กร้าวกุมมือ
“กลับไปอยู่กับผมนะครับ ไม่ใช่นางบำเรออย่างที่ผมเคยบอกคุณ แต่ในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย”
อนุชมองตาเขาค้นหาว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอกันแน่
“ทำไมถึงอยากให้ฉันกลับไปอยู่กับคุณ คุณคิดยังไงกับฉันกันแน่”
อนุชรอฟังคำว่ารักจากปากของเขา กร้าวอึกอัก
“ผม...”
กร้าวพูดไม่ออก อนุชเสียใจ คิดว่าเขาไม่รัก
“คุณแค่อยากแสดงความรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันขอบอกเลยว่าไม่จำเป็น”
“ไม่ใช่นะนุช ผม...”
กร้าวพูดไม่ได้เพราะความรู้สึกผิดต่อแม่
“ถ้าคุณพูดธุระจบแล้ว เชิญคุณกลับไปได้และไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
อนุชจะหนี กร้าวกอดไว้
“อย่าไปไหนนะ อยู่กับผม”
อนุชดิ้นรน
“เพื่ออะไรล่ะ ในเมื่อเราไม่ได้แต่งงานกันด้วยความรัก”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ผม...”
ชายธงเข้ามา
“ไอ้กร้าว ไอ้เลว ปล่อยนุชเดี๋ยวนี้”
ชายธงชกกร้าวล้มลง เขาปกป้องอนุช
“นุชไม่ใช่ผู้หญิงที่แกจะทำอะไรก็ได้”
ชายธงจะไปเล่นงานกร้าวอีก อนุชห้ามไว้
“อย่า”
ชายธงชะงัก
“นุชห้ามเราทำไม คนอย่างมันสมควรโดนซะบ้าง”
“เรื่องของนุช นุชจัดการเอง”
อนุชหันไปว่ากร้าวเอง แต่ฝืนใจพูดทั้งน้ำตา
“คุณไปซะ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน
ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
กร้าวมองอนุชกับชายธงแล้วเสียใจ เข้าใจผิดคิดว่าอนุชรักกับชายธง
“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไม่มาวุ่นวายกับชีวิตคุณอีก ขอให้มีความสุข”
กร้าวเสียใจ ออกไป อนุชเสียใจ ร้องไห้ ชายธงเห็นเธอร้องไห้ก็โกรธที่กร้าวทำร้ายอนุชครั้งแล้วครั้งเล่า ชายธงกำหมัดแน่น คิดแผนสั่งสอนกร้าว

ชายธงจ้างแก๊งอันธพาลให้จัดการกับกร้าว เขาส่งรูปกร้าวไปที่มือถือของหัวหน้าแก๊ง หัวหน้าแก๊งดูรูปในมือถือแล้วยกมือถือมาพูดสาย
“ได้รับแล้ว”
ชายธงที่ยืนคุยมือถืออยู่มุมหนึ่งที่บ้านอนุช
“มันชื่อกร้าว ศุภกาญจน์ เจ้าของศุภกาญจน์กรุ๊ป”
หัวหน้าแก๊งตอบชายธง โดยมีลูกน้องอีก 3 คนอยู่บริเวณนั้นด้วย ท่าทางโหดเหี้ยมไม่แพ้กัน
“ขืนทำอย่างที่คุณบอก มันเอาตำรวจมาลากคอพวกผมเข้าคุกแน่”
“คิดว่ามันจะกล้าประจานตัวเองเหรอ...”
หัวหน้าแก๊งอึ้งไป ชายธงพูดต่อ
“...แต่ถ้ามันทำจริง ก็ซัดทอดมาที่ผมได้เลย”
หัวหน้าแก๊งคร่นุคิดก่อนตัดสินใจ
“จะเอาอย่างนั้นก็ได้”
ชายธงปิดมือถือหันมา เห็นอนุชเดินเข้ามาพอดี
“คุยอะไร หน้าเครียดเชียว”
“ปละเปล่า...”

ชายธงหลบสาบตา พยายามซ่อนพิรุธไม่ให้เธอรู้ว่าตัวเองสั่งให้คนไปทำร้ายกร้าว อนุชมองชายธง อย่างไม่ติดใจสงสัยอะไร
ค่ำนั้น กร้าวอยู่ที่ริมรั้วบ้านอนุช เขาเดินกลับไปกลับมาครุ่นคิดอยู่ข้างรถตนที่จอดแอบอยู่ กร้าวบ่นตัวเอง

“ทำไมถึงพูดแบบนั้น...ทำไมไม่พูดออกไปตรงๆ”
กร้าวขัดใจตัวเอง ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นอนุชกับชายธงเดินออกมาพอดี เธอเดินออกมาส่งชายธงที่รถ
“ขอบใจมากนะที่อยู่เป็นเพื่อน”
ชายธงตอบด้วยความเป็นห่วง
“แน่ใจนะว่านุชอยู่คนเดียวได้”
“เดี๋ยวพี่สิตพี่อรก็กลับมาแล้ว”
ชายธงพยักหน้ารับรู้ เดินออกมา...กร้าวที่แอบมองอยู่พูดกับตัวเองออกมาด้วยความไม่พอใจ
“กลับไปได้ก็ดี”
กร้าวครุ่นคิดตัดสินใจ
“เอาก็เอา...ลองอีกครั้ง”
กร้าวขยับตัวทำท่าจะเดินไปหาอนุช ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาดักหน้าเขาก่อนประตูรถจะเปิดออก หัวหน้าหน้าแก๊งที่ชายธงติดต่อมาเดินลงมาจากรถ พร้อมลูกน้อง เข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังกร้าว
“จะไปไหน”
กร้าวระวังตัว
“ไม่ใช่เรื่องของแก”
ขาดคำ ลูกน้องก็กรูกันเข้ามาชกต่อย กร้าวตอบโต้อย่างไม่กลัว อนุชที่ออกมาส่งชายธงขึ้นรถ ได้ยินเสียงเอะอะรีบออกมาดูเห็นกร้าวถูกรุมทำร้ายก็ตกใจ
“คุณกร้าว”
อนุชจะออกไปช่วย ชายธงเห็นอย่างนั้นรีบลงจากรถมายื้อตัวอนุชไว้
“อย่าออกไปนุช อันตราย...”
ชายธงเข้าไปรวบตัวอนุชไว้ไม่ให้ออกไป กร้าวชกต่อยกับพวกคนร้าย ตอนแรกดูเหมือนว่าจะสู้ได้
แต่พอถูกรุมก็เสียท่า อนุชเห็นกร้าวกำลังจะเสียท่าร้องไห้ บอกให้ชายธงออกไปช่วย
“ช่วยคุณกร้าวด้วยชายธง...ชายธงช่วยคุณกร้าวด้วย”
ชายธงอึกอัก...กร้าวถูกจับล็อกแขนขา หัวหน้าแก๊ง เข้ามารุม อนุชเห็นชายธงอึกอัก ก็ร้องวิงวอนขอให้ชายธงช่วย
“โทรเรียกตำรวจสิชายธง โทรเรียกตำรวจ”
“เราคงทำแบบนั้นไม่ได้”
อนุชอึ้งไม่เข้าใจ
“หมายความว่ายังไง”
ชายธงไม่พอใจ
“ก็หมายความว่าเราจะไม่มีวันช่วยมันเด็ดขาด แล้วเราก็ไม่ยอมให้นุชออกไปช่วยมันด้วย”
ชายธงพูดเสร็จก็ฉุดตัวอนุชเข้าไปในบ้าน อนุชดิ้นสู้ร้องเรียกกร้าวด้วยความเป็นห่วง
“ปล่อยนุชเดี๋ยวนี้ชายธง...”
ชายธงไม่สนใจ ฉุดตัวอนุชกลับบ้านไป อนุชร้องเรียกกร้าวอย่างใจเสีย
“คุณกร้าว คุณกร้าว”
ทันใดนั้นกร้าวที่ถูกรุมซ้อมสะบักสะบอมก็ได้ยินเสียงอนุชร้องดังมา เขาหันไปมองตามเสียงเห็นชายธงฉุดตัวอนุชเข้าบ้านไป
“อนุช”
กร้าวฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง สะบัดตัวคนร้ายที่ล็อกแขนขาเขาอยู่ก่อนจะชกสวนพวกมันคนละหมัดสองหมัดจนพวกมันล้มกลิ้งไม่เป็นท่า กร้าวรีบวิ่งมาหน้าบ้าน อนุชเห็นอย่างนั้นก็สะบัดชายธง ที่ล็อกตัวอยู่ออกก่อนจะวิ่งไปหากร้าวที่หน้าประตู
“คุณกร้าว”
“อย่านุช”
ชายธงรีบตามอนุชออกไป กร้าววิ่งมาถึงหน้าประตูรั้วบ้านเป็นจังหวะเดียวกับที่อนุชมาถึงพอดี ทั้งสองจะจับมือกันแต่ถูกหัวหน้าแก๊งกระชากตัวกร้าวออกไป
“เก่งนักเหรอ”
หัวหน้าแก๊งต่อยกร้าว ก่อนลูกน้องจะเข้ามารุมกระทืบ อนุชกรีดร้องเสียงดังด้วยความตกใจ
ชายธงเข้ามารวบตัวอนุชออกไป
“ไปกับเราเดี๋ยวนี้นุช”
“เราไม่ไป ปล่อยนุชชายธง”
“เราไม่ปล่อย”
ชายธงกอดอนุชไว้แน่นไม่ยอมปล่อย กร้าวถูกซ้อมทรุดลง ก่อนจะถูกพวกมันลากตัวขึ้นรถไป อนุชเห็นกร้าวถูกซ้อม ร้องห้ามคนเหล่านั้น
“อย่าทำอะไรคุณกร้าว ปล่อยเค้า ปล่อย”
อนุชร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ ชายธงที่กอดอนุชอยู่เห็นอย่างนั้นรู้สึกไม่ดีเริ่มแน่ใจว่าตัวเองว่าทำถูกหรือเปล่า

อนุชเดินเข้าไปถามชายธงทั้งน้ำตา
“ทั้งหมดเป็นฝีมือชายธงใช่มั้ย”
ชายธงรู้สึกเสียใจ เบือนหน้าหนีไม่ยอมตอบ อนุชไม่เข้าใจเข้าไปทุบตีชายธงทั้งน้ำตา
อนุช
“ชายธงทำอย่างนี้ทำไม ทำร้ายคุณกร้าวทำไม ทำไม”
ชายธงไม่สู้ พยายามรวบมืออนุชที่ทุบตีตนอยู่ อธิบายทั้งน้ำตา
“เราทำแบบนี้ทำไมเหรอ เราทำทุกอย่างก็เพื่อนุช”
อนุชอึ้ง หยุดทุบตีชายธง ถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ทำเพื่อเรา”
“ใช่ มันทำร้ายนุชก็เหมือนทำร้ายเรา เราจะมอบบทเรียนอย่างสาสมให้มัน”
อนุชอึ้ง
“บทเรียนอะไร”
ชายธงน้ำตาไหล
“มันชอบใช้กำลังข่มเหงนุช ทำร้ายคนไม่มีทางสู้...เราจะทำให้มันรู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน”
อนุชอึ้ง
“ชายธง”

อนุชอึ้ง คิดไม่ถึงว่าชายธงจะทำแบบนี้
รถแก๊งอันธพาลขับมาจอดในป่าข้างทาง ลูกน้องเหวี่ยงกร้าวที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอมล้มลงไป หัวหน้าแก๊งหันไปสะบัดหน้าให้สัญญาณลูกน้อง

“ถ่ายคลิป”
ลูกน้องที่รอท่าอยู่ใช้โทรศัพท์มือถือที่เตรียมไว้ถ่ายคลิป กร้าวเห็นอย่างนั้นก็ถามอย่างกลัว ๆ
“จะทำอะไร”
“ได้ข่าวว่าชอบทำร้ายผู้หญิงใช่มั้ย”

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 18/5 วันที่ 26 มี.ค. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager